Možete o fudbalu znati sve, ali do subote, bogami, jedno znali niste. Da može i ono na velikom terenu.

Voljeli ga ili ne, smatrali potpunom budalom ili ne smatrali, poremećenim likom... priznati se mora: Luis Suarez jedan je od najvećih fudbalera današnjice, a vjerovatno i jedan od najboljih napadača svijeta svih vremena.

Olako zaključeno? Presubjektivno? Ništa od toga.

Samo se treba referirati na njegove poteze, ili lakše na plodove njegovog uma. Šta čovjeku pada, uopće, na pamet.

Teško bi bilo reći šta bi Suarez u svom životu bio da nije fudbaler. Nije nimalo lako isražiti ni u kakvom je ambijentu odrastao, ali vjerovatno u nekom naselju čiji je pandan sarajevsko Švrakino Selo, gdje se više i bolje lopte igralo nego igdje. Mogu Švrakinom možda Vratnik i Vrbanjuša parirati.

Luis Suarez nakon jednog od najteže objašnjivih golova koji su se desili u el klasicima, kada je zabio glavom sa 15 metara na centaršut s udaljenosti od desetak metara (bliže mu je bio igrač koji je centrirao, nego gol) u subotu načinio istinsku senzaciju. 

Oduševljenje je bilo otprilike kao kada je tokom rata glumac Milan Pavlović maštao o pečenoj kokoški, a ona mu se posredstvom Borisa i Stjepana Šibera ujutro ukazala pred nosom kad se probudio iz dubokog sna.

Suarez je naime zabio petom gol kao što neko izuzetno maštovito dijete zabije na igralištu protiv pet-šest godina "zaostalije" mlađarije. I ne da ga je zabio, nego je petom potkopao loptu?

A da nije to samo bio plod slučajnosti, nagrada za umotvorinu par exellance, pokazuje detalj s treninga u sedmici prije utakmice. U glavi kao da mu je bilo samo da ga zabije petom - to je učinio i na treningu...