Slobodan Penezić Krcun rođen 2. jula 1918. u Užicu, u porodici Spasoja Penezića, kafedžije, kao prvo dijete u njegovom drugom braku sa tekstilnom radnicom Vidosavom. Za vrijeme velike privredne krize otac je bankrotirao i umro 1934. godine. Sav teret oko izdržavanja djece pao je na majku, piše "Telegraf".
Za vrijeme Drugog svjetskog rata Krcun je aktivno radio od prvog dana. U Zlatiborskom srezu radio je na pripremi ustanka i formiranju Zlatiborske partizanske čete. Poslije oslobođenja Užica imao je zadatak da organizuje borbu protiv „pete kolone“, kasnije je bio rukovodilac Politodela Druge proleterske udarne brigade, a onda i zamjenik političkog komesara brigade.
Do kraja rata je samo napredovao u partizanskoj hijerarhiji. 1944. određen je za načelnika Odjeljenja za zaštitu naroda (OZNA) za Srbiju. Jedan od najvećih uspjeha službe koju je vodio bilo je hapšenje Draže Mihailovića.
Poslije oslobođenja Jugoslavije, obavljao je mnoge odgovorne društvenopolitičke funkcije u republici i federaciji. Od novembra 1946. do decembra 1953. bio je ministar unutrašnjih poslova. Od 16. decembra 1953. bio je potpredsjednik, a od 9. juna 1962. godine predsjednik Izvršnog vijeća Skupštine Socijalističke Republike Srbije.
Krcun je poginuo 6. novembra 1964. u saobraćajnoj nesreći na Ibarskoj magistrali, u blizini sela Šopić kod Lazarevca oko 12 i 40 sati. Automobil marke „oldsmobil“ registarskih oznaka BG 20-55, u kome se nalazilo pet osoba, sletio je sa druma u udario u drvo.
Krcun je tog dana sa saradnicima išao u Titovo Užice na Sresku konferenciju zajedno sa visokim republičkim funkcionerima – Svetolikom Lazarevićem Lazom i Ljubomirom Mijatovićem. Vozač je bio Milorad Lomić, a u automobilu je bila i Olga Živković, piše srbijadanas.com.
Zvaniči izvještaji kažu da se automobil kretao velikom brzinom po klizavom putu.
Padala je kiša i put je bio pokriven prašinom koju je izbacivala obližnja termoelektrana. Automobil je prije nesreće obišao kombi i onda, iz nepoznatih razloga izgubio pravac, udario u stub-branik koji ga je ponovo vratio na kolovoz, potom udario u drugi stub-branik i potom sletio sa puta. Uprkos velikom nagibu auto se nije prevrnuo, već je svom snagom udario u drvo jasena.
Krcun je, po zvaničnoj verziji, bio živ u trenutku kada ga je milicija koja je došla na mjesto nesreće izvukla iz vozila. Smješten je u policijsko vozilo i krenuo ka Lazarevačkoj bolnici. U toku puta, Krcun je preminuo.
Poginuo je i Svetolik Lazarević, a nekoliko dana kasnije preminuo je i vozač Milorad Lomić. Olga Živković i Ljubo Mijatović su bili ozbiljno povređeni.
Razlaz između Tita i Krcuna o kome se šuškalo po hodnicima i po kuloarima velike Jugoslavije dao je povoda za priče o namještanju saobraćajne nesreće u kojoj je Krcun poginuo. Neke od ovih priči održale su se do današjih dana.
Pričalo se da se Krcun osilio, da se Titu nije svidjelo njegovo slobodno iznošenje mišljenja u javnosti, da je problem što je Krcun bio „previše“ Srbin.
Priča kaže da se Tito mnogo naljutio i htio da se udalji, a da mu je Krcun dobacio: „Jedino ne znam kad će doći red na nas dvojicu, misleći pri tom na sebe i Rankovića.
Priče o zavjeri i namještenom ubistvu, a ne nesretnom slučaju krenule su skoro odmah. Bile su podgrijane i činjenicom da Tito nije prisustvovao sahrani. Nije poznato gdje je bio 6. novembra, ali je 7. na Brdu kod Kranja primio američkog glumca Kirka Daglasa.
Oni hrabriji prepričavali su i vic u kojem Tito, kada mu je saopšteno da je Krcun poginuo, pogledao na sat pitao: „U majku mu Božiju, već je pola jedan?!“
