Kamo puste sreće da su građani BiH, prvenstveno podrinjski Bošnjaci, više vjerovali fotografijama Rona Haviva nego riječima “za rat je potrebno dvoje” ili “nećemo da idemo sa svoga, nismo ništa krivi”. Sigurno bi u periodu 1992.-1995. godine bilo manje masovnih stratišta od Zvornika do Foče. Ali... 

Dok negatori zločina i genocida na teorijama laži i obmana ponovo jašu kao i krvave 1992. godine, zahvaljujući Havivovim fotografijama, niko i nikada neće moći poreći pohod “Arkanovih tigrova” na Bijeljinu. Ko bi danas, 26. godina poslije, uopće vjerovao pričama o masovnoj egzekuciji civila u kući Redžepa Šabanovića i, pride tome, “junačko” šutiranje u glavu mučki ubijene Tife nogama Bojana Golubovića, kasnije beogradskog DJ Maxa?!

Havivove fotografije su u aprilu 1992. godine obišle svijet, ali nisu probudile svijest kod tadašnjih “glavnih igrača” koji će u julu 1995. godine dozvoliti genocid u „zaštićenoj” zoni UN-a Srebrenici. Zbog toga su Havivove fotografije i danas glas mučki ubijenih bijeljinskih Bošnjaka, čiju su višestoljetnu tradiciju i običaje “oslobodioci grada” željeli prebrisati potezom gumice.

Nije, naravno, Haviv zabilježio samo golgotu Bijeljine. Serije fotografija “Sarajevo - 6. aprila”, “Logori”, “Život u ratu”... svjetskoj javnosti su zorno prezentirale velikosrpske aspiracije i posljedice. Do njihove reakcije slijevali su se potoci krvi nevinih.

Stoga, ako je iko zaslužio priznanje za poseban doprinos očuvanju kulture sjećanja, onda je to Ron Haviv. Njegove slike zauvijek će biti glas mučki ubijenih!