Dvanaest velikih klubova senzacionalno je objavilo da osnivaju Superligu: elitno takmičenje rezervirano za najbolje. Samouvjereno i odvažno su poručili UEFA-i, FIFA-i i velikoj većini ljubitelja fudbala da im ne trebaju.
Ne trebaju im pravila, ne treba im milost navijača, oni su najveći, najjači, najviše zarađuju i u cilju još zarade sad će potpuno da se otcijepe od ostatka svijeta i formiraju zatvoreno društvo za probrane.
Uzalud je UEFA prijetila da će ih poizbacivati iz svih njenih takmičenja, oduzeti im sve dosadašnje titule i čak njihovim igračima zabraniti da nastupaju na svjetskim i evropskim prvenstvima. Vlasnici i direktori klubova slavodobitno su se smješkali.
A onda je uslijedilo bolno otrežnjenje – hiljade fanova dotičnih klubova izašlo je na ulice da protestvuju protiv odluka svojih rukovodstava, potpomognuti podrškom stotina miliona ljubitelja fudbala širom svijeta. Epilog - klubovi su panično počeli istupati iz Superlige, a čitav projekt raspao se u manje od 48 sati.
Fudbal možda i nije najvažnija stvar na svijetu, ali je očigledno ogromnom broju ljudi dovoljno važna da pod svakom zaustave ono što smatraju epohalnom nepravdom za ovaj sport.
Razboritim Evropljanima fudbal je očito važniji nego što je prosječnom građaninu BiH vlastiti život. Jer u isto vrijeme (kao u ostalom i zadnjih 30 godina) u BiH broj smrtnih slučajeva od koronavirusa prestiže ratne statistika, vakcina i dalje nema, ljekari alarmiraju javnost da su kineski „malina“ respiratori na kojima su pokradene pare pogibeljni za pacijente, stotine građana tvrde da su im najmiliji ubijeni u bolnici, vlast zadužuje građane po astronomskim kamatnim stopama.
A, pored svega toga, uz pljačku i fizičku smrt, iste vlasti ih ponovo psihički ubijaju pričama o ratovima i otcjepljenjima ne bi li se skrenula pažnja s vlastitih zločina.
I sve to prolazi bez ozbiljnijeg bunta i naplate računa, uz maksimalno koju stotinu demonstranata. U nekoj zrelijoj evropskoj demokratiji, ljudi odgovorni za bilo koju od ovih strahota, teško da bi se ijedan dan uspjeli održati na slobodi, kamoli na vlasti.
Ali, Evropljani fudbal očito ozbiljnije shvataju nego Bosanci vlastiti život.
