More aplauza, cveća i igrajuće publike je napunilo Teatar Arkimboldi. Goran Bregović je osvajač koji koristi oružje muzike radi ujedinjavanja ljudi. On ruši pravila i poziva da uživamo u razlikama. On ujedinjuje sve muzičke kontinente, sve jezike i hipnotizira publiku svojom bezgraničnom radošću. Njegov nomadski izražen smisao za muziku, njegove studije filozofije i sociologije, ali prije svega njegovo poreklo su mu omogućili da publika u Milanu bude bukvalno osvojena te koncertne večeri.

Tri sata provedena na konzumiranju njegove muzike, krunisana od strane neumorne publike igrom, cvijećem i gromoglasnim aplauzom. Ipak njegov posljednji album bavi se ne toliko vedrim temama, već razlikama, prije svega religijskim. Kao neko kome je otac katolik, majka pravoslavna a žena muslimanka, doživio ih je lično. To što je rođen u Bosni, u zemlji rasturenoj ratom etničkih grupa je razlog zašto upravo on, bolje od svih ostalih može da pobijedi diskriminaciju i strahove muzikom, himnom života.

On je i sam to objasnio na njemu već poznat ironičan način na bini Arkimboldija dok je prezentirao „Tri pisma“. Počevši od anegdote o Zidu plača, do priče o idealnom svijetu na kraju: „Nije Bog odgovoran za ljudske sukobe, ljudi su“. Za primijer utopije je naveo muziku: „Bilo bi lijepo kada bi ljudi bili kao što su visoki i niski zvukovi u notnom zapisu – koje jedinstvenošću svojih razlika daju život čudu muzike“.

„Tri pisma“ počinju Kršćanskim pismom, kroz Muslimansko i na kraju Jevrejsko. Goranu Bregoviću pridružuju se ovom pozivu za mir na sceni duhački ciganski orkestar, bugarski glasovi, sekstet muških glasova i violinski kvartet. Koncert počinje tradicionalnom koreografijom – duhači ulaze sa strana, nakon čega penju se na binu zajedno sa njihovim maestrom.

Bregović pokušava da razvedri ovu tešku temu počinjajući koncert svojim filmskim kompozicijama iz „Kraljice“ Margo kao i iz djela Emira Kusturice, a završavajući najpoznatijim pjesmama Serbetiko i Kalašnjikov. Nije ni zaboravio na svojevrstan omaž Italiji sa svojom „Bella ciao“, što je vjerojatno način da se podsjetimo snage partizanske borbe protiv fašizma i podsticaj na razmišljanje. Goran Bregović je uspio da stvori nešto jedinstveno spajajući surovost klasične muzike, ekspresiju folklorne, fank i džez. Obučen u bijelo odijelo podigao je na noge cijelu publiku i zarazio je nezaustavljivom životnom željom.

Kada se svjetla ugase, vraćamo se u normalu, ali sa jednom istinom više – raznolikost je moć.