Azemina Merdžić (78) iz Gostilja kod Srebrenice i ovog je puta blagovremeno obavila sve ramazanske pripreme u kući i dvorištu.

Azeminu raduje dolazak ramazana, koji posti od svoje sedme godine, ali žali što se zbog koronavirusa teravih-namazi neće moći klanjati u 12 obnovljenih srebreničkih džamija i musali Memorijalnog centra, pored 6.643 bijela nišana žrtava srebreničkog genocida iz 1995.

Pored svakodnevnog učenja Kur'ana, Merdžić uz ramazan iz ruku ne ispušta ovu svetu knjigu. Uči Ja'sine i Fatihe za svoje najmilije i sve šehide, a najviše Boga moli da nakon 25 godina pronađe barem jednu kost svog sina Azmira.

Sjeća se iz mlađih dana, a tako je i danas, da muškarci nakon iftara, popijene kafe i klanjanja akšam–namaza odlaze u džamije na teravih-namaz, a nakon toga druže se skoro do sehura.

Ženska druženja u kućama traju kraće, jer su domaćice u obavezi pripremiti sehur. Kaže da je u tradiciji Bošnjaka iftar više od večere poslije posta.

Spremaju se posebna jela, a to je prilika da se pozovu rodbina, prijatelji i komšije na zajednički iftar, opušten razgovor i sijelo, gdje se govori o ramazanu iz mladosti, kada se po žegi žnjela pšenica i postilo, a usred njive sazrele crvene trešnje. Sjeća se da su ih brali po mraku, poslije iftara.

Kaže da se ove godine njena velika porodica uoči mubarek mjeseca snabdjela potrebnim namirnicama da bi hrana za iftar bila raznovrsnija i kvalitetnija.