Sarajevska raja bila su, a i danas su, mnogo vezana za fudbal. Kako i ne bi kad se u ovoj kotlini taj sport ukorijenio još u doba Austro-Ugara. A tek kasnije, kad je nastao veliki broj fudbalskih ekipa, iz tog sarajevskog fudbalskog lonca isplivali su Sarajevo i Željo.
- Narod je kroz ove timove zavolio fudbal i prenosio ga u svoje mahale. Tako su se krpenjače raširile sarajevskim mahalama i baščama – govori Mufid Garibija, sarajevski arhitekta i dobar poznavalac historije grada.
Asfaltne plohe
U doba Jugoslavije, u Sarajevu su izgrađena igrališta za rukomet, a te asfaltne plohe od 40 metara iskoristili su i zaljubljenici u fudbal da na njemu igraju mali fudbal. Tako se popularnost malog fudbala preselila na ta igrališta od Kovača, preko Grbavice, sve do Ilidže. No, najpopularnije malonogometno igralište bio je FIS.
- FIS je jedan od najvažnijih sarajevskih sportskih centara, postavljen u strogom centru grada i u blizini najvažnijih upravnih institucija. Tu je veliki objekt s dvorištem, prvobitno namijenjen za gimnastiku, a poslije su, nakon Drugog svjetskog rata, još tri sporta našla svoje mjesto, mali nogomet, košarka i rukomet. Šezdesetih godina prošlog stoljeća rekonstruiran je objekt, dodatno su opremljene sale za gimnastiku i sportove s loptom, a napravljene su i drvene tribine na vanjskom igralištu, koje su mogle primiti 2.000 gledalaca – pojašnjava Garibija.
Poznato je da je Sarajevo bilo grad kafića i da je svaki imao svoju raju. Rivalitet je, kao i uvijek u Sarajevu, postojao. Gledalo se čija će raja u čemu biti bolja, a to se možda i najviše vidjelo u fudbalu pa je svaki od poznatih kafića imao i svoje ekipe, kao što su “Stari sat”, “Lisac”, “Nava”, “Sos”, AS, “Davor”... Zbog velikog interesiranja, pokrenuti si i malonogometni turniri, a jedan od pokretača je dobar fudbaler i još bolji organizator Muhamed Poričanin, prepoznatljiv po brendu “FIS Gol”. U taj vakat su se osnovala i mahalska malonogometna udruženja i timovi, među kojima su dominirali Kovači. U tom timu igrali su Šlaki, Kovačević, Kaliman, Paja i drugi.
Vrhunska zabava
Pored kafića, takmičenja su postojala i među sarajevskim preduzećima, a te firme su finansirale i pomagale svoje timove. Najpoznatiji je bio tim “Ljubljanske banke”, u kome je igrao baš Poričanin. Ekipa je imala sjajne igrače malog fudbala i bila je strah i trepet za sve ostale timove. Najinteresantnija su, međutim, bila takmičenja po kafićima. Poznati fudbaleri znali su biti prijavljeni u timove kafića da bi se dobilo na popularnosti, ali nisu smjeli igrati, jer im klubovi nisu dozvoljavali pa su oni nekako krišom znali odigrati jednu ili dvije utakmice na oduševljenje prisutnih.
- Možemo samo zamisliti kako je to izgledalo kad raja iz jednog kafića igra i navija za svoj tim. Iako je bilo mnogo emocija, humora i dosjetki, psovki nije bilo, jer su tribine bile tik uz teren, a svi su se znali međusobno. Tako da psovke u žaru igre nisu bile upućene nikome direktno i nisu padale teške uvrede. Vlasnici su uvijek bili na terenu uz trenere. Subotom i nedjeljom, kad se igrao mali fudbal, FIS je znao biti prepun. Znalo je biti toliko raje da su kafane u centru bile prazne. Bilo je to više od sporta, vrhunska zabava, koja nije trajala samo u toku utakmice nego se prenosila dokasno u noć u kafiće i još danima nakon toga – ističe Garibija.
Švrakić i Šljivo
Ne možemo a da ne kažemo da fudbal na malom terenu zahtijeva veliku tehniku i znanje. Tako da su na malim terenima bili igrači koji su znali bolje vladati loptom nego poznatiji fudbaleri, koji su igrali u velikim klubovima. Tako je Sarajevo imalo nekoliko poznatih igrača, kao pto su Fuad Švrakić, nekadašnji fudbaler Iskre iz Bugojna, te Mehmed Šljivo, brat poznatog fudbalera Sarajeva Edhema Šljive. Obično su timovi u kojima su oni igrali, bili i prvi.
Svi igrači “Ljubljanske banke” prešli u “Davor”
Toliko je mali fudbal među kafićima bio prepoznatljiv da je tadašnja ekipa “Ljubljanske banke” prešla u kafić “Davor”, čiji je vlasnik bio Davorin Popović. Čak je i sam Davor bio dobar sportista i, pored košarke, igrao i fudbal. Kad je Davorovu ekipu vodio Poričanin, u njoj je igrao i Fuad Švrakić, a branio je Haris Karamehmedović. Alfa i omega tima bio je prepoznatljivi Sarajlija Kenan Šahinagić. Tada je “Davor” osvojio prvo mjesto na nivou Sarajeva, a onda postao prvak na republičkom nivou, a zatim i na saveznom nivou cijele Jugoslavije. Bilo je to sve 1990. godine, a tako se osnovala i malonogometna reprezentacija Jugoslavije, čiju su okosnicu činili baš spomenuti trener i igrači – navodi Garibija.
