Na današnji dan 1881. godine, u Solunu je rođen Mustafa Kemal Ataturk, turski oficir (paša), političar, osnivač moderne Turske republike i njen prvi predsjednik (od 1923. do 1938.).

Mustafa se već kao 12-godišnji dječak upisao u vojnu školu u Solunu, gdje su mu nastavnici dali nadimak Kemal ("savršen"), potom je krenuo na Vojnu akademiju u Bitolju, prepisavši se 1899. na Akademiju u Istanbulu, gdje ju je i završio.

U Prvom svjetskom ratu, kada je Turska ratovala na strani Njemačke, Ataturk je stekao vojni ugled u čuvenoj bici kod Galipolja, 1915. godine, kada je uspio odbiti invaziju Saveznika.

Godine 1919., Mustafa je istupio iz vojske, da bi predvodio turski nacionalni pokret protiv grčke okupacije i pokret za tursku nezavisnost. Uporedo se borio i protiv Otomanskog sultanskog režima u Istanbulu, koji je dozvoljavao Saveznicima komadanje turske nacionalne teritorije. Da bi to spriječio, Mustafa je uspostavio privremenu vladu u Ankari, u aprilu 1920. godine, a Velika turska narodna skupština izabrala ga je 2. maja 1920. za predsjednika Vlade.

Kult ličnosti

Nakon što je pobijedio Grčku, Mustafa je zbacio sultana Mehmeda VI s vlasti, ukinuvši sultanat, 1. novembra 1922. godine. Naredne godine, 22. oktobra, na zasjedanju Velike narodne skupštine Turska je proglašena republikom, a Mustafa Kemal njenim prvim predsjednikom. Kasnije, 1934. godine, Velika narodna skupština daje mu naziv Ataturk (Otac Turaka) u znak zahvale za sve što je učinio za turski narod.

Ataturk je utemeljio modernu i građansku tursku državu, proveo je ogroman program reformi, izvršio agrarnu reformu, ukinuo kalifat, stvorio moderno građansko zakonodavstvo i kazneno zakonodavstvo, izvršio reformu kalendara, jezika i pravopisa - uveo latinicu umjesto arapskog pisma, odvojio vjeru od države, dao je ravnopravnost i izborno pravo ženama...

Danas u gotovo svakom turskom gradu Ataturkovi kipovi krase trgove, njegovi portreti se nalaze u javnim zgradama, po njemu su nazvani mnogi značajni objekti, jednom riječju u Turskoj još postoji kult ličnosti Ataturka.

Rođen kompozitor Nikica Kalođera

Nikica Kalođera, jugoslavenski i hrvatski kompozitor, dirigent i ljekar, rođen je 19. maja 1930. godine u Beogradu. Komponovao je zabavnu i filmsku muziku, te muziku za pozorište, televizijske drame i serije. Napisao je više od hiljadu kompozicija, a prvu ploču snimio je 1952. godine za diskografsku kuću „Jugoton“ zajedno s legendom zabavne muzike Ivom Robićem s kojim je sarađivao skoro pola vijeka.

Završio je Muzičku akademiju, a doktorirao na Medicinskom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu. Kao lijekar radio je kratko vrijeme u bolnici Sveti Duh u Zagrebu, ali je muziku volio više i posvetio joj cijeli svoj život, pa je 1952. počeo raditi kao pijanist u ansamblima zabavne muzike tadašnje Radiotelevizije Zagreb, a od 1954. godine kao aranžer, dirigent, te urednik i producent.

Nima Splita do Splita

Najveće uspjehe postigao je na Festivalu zabavne muzike Split. I danas se pjevaju njegove pobjedničke kompozicije sa Splitskog festivala poput "Maškara", "Veslaj", "Moje suze", "Nono, dobri moj nono", a pjesma "Nima Splita do Splita" postala je himna tog festivala i grada Splita.

Kalođera je osnivač „Adria Sounda“, koji je postao brend i zaštitni znak njegovih kompozicija u Njemačkoj, Francuskoj, Beneluxu i Španiji. Više od 500 njegovih kompozicija objavile su inozemne izdavačke kuće u izvedbama stranih pjevača. Njegova druga supruga bila je popularna pjevačica makedonskih korijena Ljupka Dimitrovska.

Umro je 27. januara 2006. godine nakon duge i teške bolesti u Zagrebu.

Preminula Džeki Kenedi Onazis

Godine 1994., na današnji dan, U Njujorku je preminula Džeklin Li Buvije Kenedi Onazis (Jacqueline Lee Bouvier Kennedy Onassis), supruga 35. predsjednika SAD Džona Kenedija (John Kennedy), a kasnije grčkog brodovlasnika i milijardera Aristotela Onazisa (Aristoteles Onassis).

Džeklin, koju su svi zvali nadimkom Džeki, potjecala je iz bogate američke porodice francuskih korijena. U mladosti je bila novinarka i urednica lista „Washington Times Herald“.

Udajom za američkog predsjednika, a nakon njegove pogibije za jednog od najbogatijih ljudi na svijetu opravdala je svoj životni moto: „Žena nikada ne može da bude dovoljno bogata i dovoljno mršava“. Mnogo je vodila računa o svom izgledu, a biserne naušnice i ogrlice te male haljine bez rukava i danas su prepoznatljiv stil „Džeki O“, zbog čega je prozvana modnom ikonom.

Brakovi s moćnim i bogatim

Džeki je Džona Kenedija upoznala dok je bio kongresmen Masačusetsa, a ona je tada radila u vašingtonskom „Tajmsu“. U proljeće 1952. godine počela je njihova romansa, a vjenčali su se 12. septembra 1953. pred 2.000 zvanica. Njihov brak je već od samog početka bio turbulentan zbog Džonovih navodnih afera i problema sa zdravljem, ali su sve tajne čuvali daleko od očiju javnosti.

U braku s Džonom rodila je kćerku Karolinu i sina Kenedija Juniora. Manje je poznato da je rodila još dvoje dece, devojčicu Arabelu i dječaka Patrika, koji su umrli ubrzo poslije rođenja.

Kenedi je ubijen 1963. godine u Dalasu, a Džeki se pet godina kasnije, 1968., udala za Onazisa, bogatog grčkog brodovlasnika, koji je tada bio svježe razveden od grčke operske dive Marije Kalas. Međutim, taj brak je kratko trajao, a Džeki se pred kraj njihovog braka preselila u Njujork, gdje je i ostala do svoje smrti. Nije se ponovo udavala, ali je poslednjih godina života viđana u pratnji belgijskog industrijalca i trgovca dijamantima.

U januaru 1994. godine dijagnosticiran joj je rak. Umrla je u 64. godini, a sahranjena je pored prvog supruga Džona Kenedija.