Na današnji dan 1828. godine, rođen je Lav Nikolajevič Tolstoj, ruski grof, književnik i mislilac, najznačajniji svjetski romanopisac. Bio je pacifist i vegetarijanac, te otac 13-ero djece.
Tolstojevi roditelji su umrli dok je bio mali, pa su njega, braću i sestre odgajali razni rođaci. Zanimljiv je bio njegov ljubavni život, koji je u nekim periodima graničio s raskalašnošću, a navodno je već od osme godine počeo “tražiti djevojke”. Jednu od njih, Ljubov Isljenjoevu, povrijedio je u napadu ljubomore, a njenom kćerkom Sofijom Andrejevnom Bers, koja je bila 16 godina mlađa od njega, oženio se mnogo godina kasnije.
Profesori Kazanskog univerziteta, gdje je Tolstoj studirao pravo i orijentalistiku, opisivali su ga kao “nesposobnog i nezainteresiranog za učenje”, a on je prekinuo studije i vratio se na imanje, da bi sljedećih desetak godina uglavnom pio, kockao i zavodio žene. Pisati je počeo u vojsci, kada je napisao prva tri autobiografska romana: “Djetinjstvo”, “Dječaštvo” i “Mladost”. Uporedo je učestvovao u Krimskom ratu, te je 1854. i 1855. izdržao jedanaest mjeseci opsade Sevastopolja, gdje je napisao “Sevastopoljske pripovijetke”. Zbog “iznimne hrabrosti” koju je iskazao u vojsci dobio je čin poručnika.
“Uskrsnuće”
Tokom putovanja po Evropi, 1860. i 1861. godine, Tolstoj je upoznao slavnog francuskog pisca Viktora Igoa (Victora Hugo), kao i Pjer-Žozepa Prudona (Pierre-Joseph Proudhon), koji je bio jedan od osnivača anarhističke misli, slavan po izreci »Anarhija je red bez moći«. Prudonovi stavovi o obrazovanju i djelo “La Guerre et la paix” (Rat i mir) ostavili su jak dojam na Tolstoja, te je od njega preuzeo naslov za svoj najpoznatiji roman “Rat i mir”, koji je napisao 1869. godine.
“Rat i mir” se smatra jednim od najvećih romana ikad napisanih, jer priča o četiri plemićke porodice tokom ratnih i političkih previranja u Rusiji početkom 19. vijeka uključuje gotovo 600 likova. Iako je “Rat i mir” proglašen najboljim primjerom klasičnog realizma, Tolstoj ga nije zvao romanom nego »epom u prozi«, a tek je “Anu Karenjinu”, koju je pisao od 1873. do 1877. godine, smatrao svojim prvim »pravim« romanom.
Posljednji roman “Uskrsnuće” napisao je 1899. godine, koji je, ustvari, kritika “nepravednih i licemjernih ljudskih i crkvenih zakona”. Zbog “Uskrsnuća”, kao i nekoliko eseja u kojima je osudio svaki oblik organizirane religije, 1901. godine ekskomuniciran je iz Ruske pravoslavne crkve, a 1904. je napisao svoje posljednje djelo, pripovijest (kratki roman) “Hadži Murat”.
Umro je od upale pluća, 20. novembra 1910. godine.