Na današnji dan 2015. godine, u Sarajevu je preminuo bosanskohercegovački književnik Admiral Mahić, jedan od osnivača PEN Centra BiH.

Mahić je rođen 19. januara 1948. u Banjoj Luci, a u Sarajevo se preselio tokom studija na Filozofskom fakultetu. Studije je napustio i radio razne poslove, kako bi se izdržavao, a uporedo je pisao, najviše pjesme koje su specifične po metaforičnim i iluzionističkim prikazima stvarnosti, poput: “Nije u zvijezdama krivica”, “Pejsaž ispred napuštenog mlina”, “Obnavljanje”, “Koločep”, “Lična karta”, “Memoari mladog Banjalučanina”…

Pjesme je objavio u nekoliko zbirki, a prva je bila “Ljubavna inspiracija” (1977), nakon koje slijede “Epilepsija cvjetova” (1981), “Atlasna imperija” (1985), “Glasno zrim” (1988), “Kameni stol” (1990), “Zvono” (1990), “Sahara” (1993), “Vijavica iz pisaćeg stroja” (2000), “Džajina loza” (2002), “Treba biti priseban” (2004) i dr. Njegove zbirke poezije su prevedene na francuski, slovenski, njemački i engleski jezik.

Rat u Sarajevu

Osim poezije, Mahić je objavljivao i prozu, zabilješke s putovanja i drame - “Brod na Miljacki” (1982), “Je li ovo cesta” (1982) i “I gurat ću vinograd kroz mariborske ulice” (2015). Napisao je i mnogo dramskih tekstova za djecu koje je emitirao Radio Sarajevo. Admiral je bio slobodni umjetnik i boem, kako je sam sebe nazivao, a radio je dobrovoljno kao urednik časopisa za poeziju i umjetničku fotografiju “Republika poezije”.

U periodu opsade grada Sarajeva, u kojem je proveo sve vrijeme rata, bio je urednik prvog ratnog biltena Hrvatske seljačke stranke i voditelj – koordinator književnih programa u HKD "Napredak". Nakon rata imao je nekoliko inozemnih književnih stipendija: Kulturkontakt-Austria, Alte-Schmiede, Wien, Kultur-Steimark, Graz i Maribor.

Admiral Mahić je jedan od osnivača manifestacije “Sarajevska jutra poezije” koja se više od 10 godina održava u galeriji “Boris Smoje” u Sarajevu.